Wesley Wolkman. The search for WW!
Koortsachtig zoek ik in de boekenkast. Mijn benen lijken van karton en wiebelen vervaarlijk. Waar is dat bizarre boekje toch gebleven? Bestaat het wel? Of heb ik het gedroomd? Blijkbaar wordt mijn vertroebeld brein bevolkt door een veelheid aan figuren. Al weet ik niet zeker met hoeveel ze waren, het waren in ieder geval allemaal doctors. Misschien zelfs spin doctors… Ik herinner mij hun namen: B. Pesci, L. Spambeck, B. Van Endeckom en K. Gutierez. Tot zover is alles in mijn hoofd min of meer dui delijk en begrijpelijk, maar vanaf dat punt voel ik mij langzaam verglijden in een vermetele draaikolk van georkestreerde waanzin…
Zijn de figuren die deze nachtmerrie zo rijke lijk bevolken mijn demonen? Of droom ik dat ik droom? Sta ik nog wel op mijn benen? Het karton waaruit mijn onderste ledematen bestaan ruikt in elk geval wak. Ik zie dat het bedrukt is. Ik buig mij voorover om te kijken… Ik zie tot voor kort voor mij onbekende figuren zoals ‘Eyeball’ (in het dagelijkse leven beter be kend als Chris Waters), Carl Dilkington, Berend De Bakker, Xavier De La Rocha Fernandes Il Sancho di Castel al Forno (beter bekend als WW patient nr. 1) en zowaar zelfs een naamgenoot ‘Piotr Puttaert’, die op Google overigens onvindbaar is (dat een zekere Piotr Arsenieyevich ooit Smirnoff begon te distilleren, wist ik eerder niet, nu wel). Ook Turbotrekker is er bij. Hij verbergt met zijn immense ronde tronie een zekere Samantha Wormendorst, een frivole graatmagere vrouw – anders dan haar naam zou doen vermoeden – met een missie. Zij is op zoek naar Dr. B. Pesci. Ze zegt: "Die domme Pesci gedraagt zich als een geïnterviewde die niet wenst geïnterviewd te worden. Daarom is hij ook geen geïnterviewde." Misschien zijn al deze mensen de auteurs van die bizarre tekeningen die door mijn brein spoken en mijn benen bezoedelen? Misschien zijn zij de programmeurs van de almaar crashende hardware in mijn hersenen? Zou dat waar kunnen zijn? Mijn hoofd kraakt nu werkelijk vervaarlijk – het spat haast uiteen – en ik kan maar geen aanknopingspunt vinden, geen enkele herkenning…
Wacht, neen, toch! Daar is hij: Wesley! Wesley Wolkman? Is hij het echt? Ik probeer de man te benaderen – ach ik weet zelfs niet eens zeker of Wesley wel een man is – als er plots een vuilnisbak over mijn hoofd wordt gekieperd. Angstvallig klem ik de lippen op elkaar maar toch proef ik afval, in onduidelijke vormen zoals letters en worsten, en ik merk hoe er tergend langzaam zilverpapier tussen mijn tanden kruipt, zelfs tot op celniveau, althans dat gevoel heb ik. Mijn huidskleur varieert nu snel van felrood over paars naar blauw, als in een mooie irisdruk. …
Read more by downloading the pdf.
Info
Incredible nonsense about an incredible collective. Published in Addmagazine issue 9/2010. Language: Dutch & French.
download pdf